Over scharrelen en scheren

Aan een rots bij Rammen

We scharrelen nu alweer enige tijd door de Zweedse en Noorse scheren en hebben daarbij kennis gemaakt met een voor ons nog onbekend vaargebied.
Zowel de Zweedse westkust als de Noorse zuidkust is bezaaid met eilandjes en rotsen. Daartussen liggen talloze mooie beschutte natuurlijke haventjes waar je kunt ankeren of, zoals de Scandinaviers graag doen, de boot aan een rots kunt afmeren.

Na regen komt ...

De Vlieger voor anker in The Cove

Het is een cliché. Maar zoals dat gaat met cliché's, ook een waarheid als een koe: na regen komt zonneschijn. Na een wat mindere start op de Scilly Eilanden knapte het weer voldoende op om onbekommerd rond te kunnen gaan scharrelen in deze bijzondere archipel.

Een niet zo tropische verrassing

In onze herinnering kon het alleen maar mooi weer zijn op de Scilly-eilanden. Dat komt door ons eerdere bezoek, alweer vijf jaar geleden. We scharrelden toen in een zonovergoten decor zorgeloos rond in deze beeldschone archipel. Pas toen een diepe oceaandepressie in beeld kwam, moesten we maken dat we wegkwamen (we schreven over dat eerdere bezoek het verhaal Tropische verrassing)

Pieken en dalen op de Lofoten

Hoge met sneeuw gelardeerde pieken rijzen steil omhoog uit zee. In de dalen ertussen treffen we kleine haventjes. We hadden er naar uitgekeken naar de Lofoten te zeilen, gelokt door de mooie foto’s van zeilers die ons voorgingen naar deze archipel, een slordige 100 zeemijlen boven de poolcirkel aan de Noorse kust. Maar eenmaal rondzeilend tussen de machtige eilanden slikken we ook enkele teleurstellingen weg. Pieken en dalen dus, ook in hoe we de Lofoten ervaren…

Een pittige reis terug naar Nederland

Vanmiddag rond lunchtijd maakten we de Vlieger vast in de aanloophaven van Vlieland. Dat was ruim vier etmalen na ons vertrek uit Skudeneshavn, een lief haventje in de omgeving van Stavanger. We hadden 518 zeemijlen op het log. Een heel verschil met de heenreis. Toen  maakten we ongeveer dezelfde oversteek, naar Tananger, in nog geen drie etmalen. Bovendien is 518 zeemijlen nogal veel in verhouding tot de rechtstreekse afstand van Skudenshavn naar Vlieland; die is namelijk niet meer dan 350 zeemijlen. We hebben al met al een behoorlijke omweg gemaakt.

Rond Statt

Vanmiddag rondden we Statt, en daarmee hebben we een heuse hindernis genomen. Statt, of Stattlandet, heeft namelijk een slechte reputatie; het is een geduchte kaap die als een priemende vinger vanuit de Noorse kust de Noorse Zee in wijst. De zeebodem rond de kaap is ondiep en onregelmatig en er is geen enkele beschutting van eilandjes of riffen, zoals langs het grootste gedeelte van de Noorse kust wel het geval is. Er kan daardoor een lelijke zee staan.

Een wirwar van eilanden

Voor de Noorse kust ligt een ware wirwar van eilanden, eilandjes, rotsen en riffen. Het moeten er duizenden zijn. Noren die we er over spraken dachten dat het geografisch instituut er waarschijnlijk wel cijfers over zou hebben.
De navigatie tussen al die eilandjes door is soms een ware uitdaging. Toch hebben we er voor gekozen op onze weg zuidwaarts de wereld van de fjorden wat verder links te laten liggen en onze weg te zoeken door al die eilanden en eilandjes. Navigeren met de vinger op de kaart, bij wijze van spreken.