Røst

We hebben de Vlieger afgemeerd in het haventje van Røst. Røst is het meest zuidelijke van de Lofoten. Overigens is Røst geen eiland, maar een kleine archipel van vele eilanden. In totaal zouden het er 365 zijn, voor elke dag van het jaar één.
We wilden Røst graag bezoeken. Toen we vier jaar geleden de Lofoten aanliepen hebben we Røst overgeslagen. Het ligt namelijk nogal afgelegen. Volgens Noorse zeilers die we toen spraken was dat toch wel erg jammer. Ze maakten ons nieuwsgierig naar deze bijzondere plek. 
Røst is namelijk anders dan de rest van de Lofoten die gekenmerkt worden door massieve eilanden met hoge steile pieken.
De haven van Røst ligt op Røstlandet, een laag, slechts 12 meter boven de zeespiegel gelegen eiland. Ten zuiden van Røstlandet liggen hogere eilanden, waaronder Vedøya, Sandøya and Trenyken. Ze zijn bekend vanwege hun rijkdom aan zeevogels; er broeden ongeveer een miljoen vogels op de kliffen, een kwart van de totale zeevogelpopulatie van Noorwegen. Het gaat vooral om papegaaiduikers, zeekoeten, alken en  drieteenmeeuwen. Het hele gebied is aangewezen als natuurreservaat. Tijdens onze trip van Vaerøy naar Røst, eerder vandaag, zagen we al tientallen papegaaiduikers op zee.
Het inwoneraantal van Røst steekt nogal schril af tegen al die zeevogels; er wonen iets meer dan 500 mensen. Ook voor Røst geldt dat de wintervisserij op kabeljauw de belangrijkste economische activiteit is. Zo rustig als het nu in de haven is, zo druk moet het in de wintermaanden zijn. Nu zien we alleen nog de uitgestrekte velden met lege rekken waarop tot enkele weken geleden nog de stokvis te drogen hing.

Weerzien met de Lofoten

De Lofoten voor de boeg

Toen we enkele weken geleden noordwaarts snelden, hebben we de Lofoten letterlijk en figuurlijk links laten liggen. Nu we in een relaxter tempo zuidwaarts reizen nemen we de tijd voor een weerzien met deze bijzondere trits eilanden. We bezochten de Lofoten enkele jaren geleden voor het eerst.
De Lofoten zijn zowel landschappelijk als economisch een bijzondere plek. Landschappelijk omdat het opvallend hoge eilanden zijn. Imponerende pieken rijzen bijna loodrecht uit zee. Daartussen, in de dalen, liggen kleine vissershaventjes. De eilanden vormen een bijna aaneengesloten keten. Vanuit zee gezien lijkt het wel één langgerekte bergrug.
Economisch zijn de Lofoten bijzonder vanwege de stokvis. Dat komt omdat het klimaat er vanwege de koude, relatief droge lucht in de wintermaanden, bijzonder geschikt is om vis te drogen. Bovendien vormt de Vestfjord, die de Lofoten van het vaste land van Noorwegen scheidt, juist ook in de winter goed viswater. Dan trekt namelijk massaal kabeljauw hier naar toe om te paaien. En wordt dan even massaal bevist. De vangst wordt aan grote rekken, die we overal op de Lofoten tegenkomen, gedroogd tot stokvis. De meeste rekken zijn nu leeg. De stokvis wordt namelijk medio juni van de rekken gehaald en geëxporteerd. Italië is een van de grote afnemers.

Op Henningsvaer hing nog volop stokvis te drogen

Tijdens ons eerste bezoek aan de Lofoten hadden we wat gemengde gevoelens bij deze eilanden. Ze zijn prachtig, maar trekken ook enorm veel toeristen aan. Op sommige plekken is het ronduit vervelend druk en vooral ook hinderlijk toeristisch. Op andere plekken is dat echter helemaal niet het geval. Wat we tijdens ons eerste bezoek leerden is dat we de zogeheten Lofoten highway moeten mijden. Dat is de doorgaande route die via tunnels de eilanden met elkaar en het vaste land van Noorwegen verbindt. Het is een weg waarop een constante stroom campers en touringcars voorbij raast. Veel vakantiegangers op weg naar de Noordkaap, pakken via deze weg ook de Lofoten nog even mee. De eilanden die niet aan de Lofoten Highway liggen zijn veel rustiger en wat ons betreft de echte pareltjes. Daar geen toeristenkermis, maar eenvoudige vissershaventjes. We slaan daarom havens als Svolvaer en Reine ditmaal lekker over. Morgen hopen we naar het alleen over zee bereikbare Vaeroy te zeilen, en later deze week naar het geïsoleerde zuidpuntje van de Lofoten, Røst. We schreven over ons vorige bezoek aan de Lofoten en de pieken en dalen in hoe we ze beleefden, in Zilt Magazine.

Senja

De zoveelste bui bouwt zich op boven Senja

Toen we vorige week besloten niet verder te zeilen naar Spitsbergen waren we het er al snel over eens dat we dan Senja wilden bezoeken. Een soort troostprijs.
Senja is een eiland dat bekend staat om haar natuurschoon. Vooral de westkust is spectaculair. Maar ook uitdagend, want de westkust ligt vol open naar de Atlantische oceaan en het kan er nogal spoken. Gelukkig treffen we het wat dat betreft met het weer want het is redelijk rustig.
We hadden al eerder begerige blikken op Senja geworpen toen we in 2015 de Lofoten bezochten. Maar toen hadden we geen zeekaarten van dit deel van de Noorse kust en eigenlijk ook onvoldoende tijd om nog noordelijker te gaan. Nu hebben we wel kaarten en tijd.
Senja is een nogal geïsoleerd eiland. De hoge bergen maken het weinig toegankelijk. Er zijn slechts enkele wegen en tot voor kort was Senja alleen over het water bereikbaar. De ruige westkust met zijn hoge kliffen maakt het een aantrekkelijk eiland voor zeevogels. We zagen alken, papegaaiduikers en kleine jagers. Gistermiddag, toen we lagen afgemeerd in Senje-Hopen, hoorden we doorlopend wulpen die rondscharrelden op droogvallende slikken in de haven en drukte makende tureluurtjes. En vanmiddag toen we een klein wandelingetje maakten vanuit Hamn, waar we nu liggen afgemeerd, zagen we in de berm onder andere orchideeën bloeien.

De Vlieger aan de brygge in Senje-Hopen

Voor morgen staat er een klim op het programma naar de Sukkertoppen boven Hamn. Het zou er een goede dag voor moeten zijn; er wordt voor morgen namelijk droog weer verwacht. Want dat het weer rustig genoeg is om de westkust van Senja te verkennen - waar we blij mee zijn - wil niet zeggen dat het ook mooi weer is. In tegendeel: het is uitermate nat. Eigenlijk al sinds we vorige week in Tromso arriveerden. De foto's (zie het fotoalbum) geven wat dat betreft een verkeerd beeld, want we fotograferen vooral als het niet regent en de omgeving zich niet in laaghangende bewolking hult. Zoals gistermiddag, toen we in Senje-Hopen lagen afgemeerd. Het was toen zelfs zo zonnig dat we ons eerste ijsje deze reis hebben gescoord! Tegen het einde van de middag begon de barometer echter als een razende te dalen en vandaag is het weer nat en hult het ruige decor van Senja zich in de wolken.
(Hamn heeft goed internet; we hebben nieuwe foto's in het fotoalbum)