Mooie wereld

Canna harbour

We scharrelen intussen ruim een maand rond in de Hebriden, en roepen nog dagelijks 'oh wat is het hier toch mooi'. Dat mooie zit hem zowel in het natuurschoon als in de culturele kant, de samenleving.

In onze vorige blogpost roemden we het rijke zeeleven in de Sea of the Hebrides en de Minch en alle sounds tussen de vele eilanden. Maar los daarvan is het hier ook gewoon adembenemend mooi: indrukwekkend hoge kliffen, verstilde ankerbaaitjes, oneindig lege landschappen, precies goed gesitueerde huisjes en dorpjes. Het zou nóg mooier zijn als alsmaar de zon zou schijnen en we volop zicht zouden hebben. Maar doordat dat niet alsmaar het geval is, genieten we misschien wel meer van de momenten dat het wel zo is.

Canna

Zoals toen we een paar dagen geleden het anker uitgooiden in Canna Harbour. Canna is het kleinste van de zogeheten Small Islands, het plukje eilanden - waaronder Rùm waar we eerder al over schreven - grofweg gelegen tussen Mull en Skye. Het was een mooie zonnige middag en we besloten, met een scheef oog op de weersverwachting, om maar meteen het bijbootje in orde te maken en de wal op te gaan voor een korte wandeling. We eindigden onze wandeling op het terras van het piepkleine Café Canna, waar we met een pint van het mooie lokale pale ale neerstreken met uitzicht op het baaitje waar Vlieger zachtjes lag te schommelen achter haar anker.

Canna had toen al, na die eerste korte wandeling, ons hart gestolen. Het is een lieflijk eilandje. Het herbergt een kleine gemeenschap van zo'n 30 permanente bewoners. De enige wegen zijn karrensporen. En het heeft een prachtige natuurlijke haven. Maar het is ook de wereld waar Jan Terlouw met zijn spraakmakende 'touwtje uit de brievenbus' betoog over mijmerde. Een wereld waar gemeenschapszin en onderling vertrouwen, ook naar de bezoekers, de gewoonste zaak van de wereld zijn.

Cuillin mountains voor de boeg in Loch Harport (Skye )

Zo is er een winkeltje dat wordt gerund door de gemeenschap. Het is 24/7 open. Dat kan alleen omdat er geen winkelbediende is. Het is de bedoeling dat je zelf afrekent wat je meeneemt. Op de toonbank staat een grote plastic doos waarin je het geld kunt doen, en waar je het wisselgeld uit kunt halen. Bij het haventje is er een visitor hub. Daar zijn toiletten en twee prachtige douches. Het verzoek is na een warme douche een donatie te doen voor het gebruik van de douche. Vrijwillig, geen muntjesautomaat. Ook de inning van het havengeld voor de meerboeien in het haventje - wij waren daar te groot voor, vandaar dat we ankerden - gaat op basis van vertrouwen. 

Canna was in dat opzicht niet eens uniek. Ook elders zagen we winkeltjes gerund door de gemeenschap en waren er in plaats van havenmeesters die het liggeld kwamen innen, honesty boxen waarin je zelf je bijdrage kon stoppen, of instructies hoe de mooring fee over te boeken. 

Mc Cleods maidens, westkust Skye

We ervoeren het als zalf op onze ziel; deze wereld waar gemeenschapszin en vertrouwen de gewoonste zaak van de wereld lijkt. Ja, de Hebriden zijn mooi, realiseerden we ons toen het donker werd in Canna Harbour en de zeehonden op de drooggevallen oevers hun haast lugubere huilconcert begonnen. Maar dat mooie zit hem niet alleen in het natuurschoon.