maandag 5 augustus 2024

Zeegras

We liggen inmiddels in de mooie en beschutte Studland bay. Daar liggen we niet achter ons anker maar aan een mooring (meerboei). En dat is niet zo maar een mooring. 

Na ons bezoek aan de Kanaal Eilanden maakten we nog een stop in Cherbourg van waaruit we enkele dagen geleden terug het Kanaal overzeilden naar de Engelse zuidkust. We gooiden het anker uit bij Swanage, een typisch Engels Victoriaans badplaatsje. Vanochtend gingen we er ankerop om een klein stukje op te schuiven; voorbij Old Harry Rock Studland Bay in. Maar daar gooiden we het anker niet uit. Studland bay kent namelijk een vrijwillige niet-ankerenzone. Die is ingesteld om een uitgestrekt zeegrasveld te beschermen. Op een populaire ankerplek als de Studland bay, zou er namelijk met al die ankeraars niet veel van het zeegras overblijven.

Zeegrasvelden vormen een belangrijk leefgebied voor het zeeleven. Hier aan de Engelse zuidkust o.a. voor zeepaardjes. Maar ze slaan ook veel CO2 op en zijn belangrijk voor kustbescherming. Vandaar dat zeegrasvelden beschermd worden. Want ze zijn best bijzonder.

Vroeger kwamen zeegrasvelden op grotere schaal voor. O.a. in onze eigen Waddenzee. Maar door een schimmelziekte zijn ze in de 30er jaren nagenoeg verdwenen. In de Wadden wordt zeegras inmiddels weer aangeplant. En op de plekken waar zeegras langs de Engelse kust voorkomt geldt het dringende verzoek er niet te ankeren.

Als alternatief voor het ankeren liggen er in de Studland bay een stuk of 80 moorings. En dat zijn niet zomaar moorings zoals we die veelal langs de Britse kust aantreffen. Want de ketting van een gewone mooring, die aan een groot betonblok op de zeebodem vastzit, zou ook het zeegras beschadigen. In plaats daarvan heeft men hier een bijzonder type mooring ontwikkeld waar de boei via een dikke rekkende tros aan een lange "kurkentrekker" in de zeebodem is gedraaid.

Natuurlijk hebben we het dringende verzoek hier niet te ankeren ingewilligd en de Vlieger aan zo’n innovatieve eco-mooring vastgeknoopt.