Het eerste wat we, nadat we de Noordzee waren overgezeild, aan de horizon zagen opdoemen toen we de Nederlandse kust aanliepen, waren eindeloze windparken en daarna de pijpen en rookwolken van Tatasteel. En verdorie - om heel eerlijk te zijn - zo tegen het ochtendgloren met de opkomende zon op de achtergrond, was dat nog best een mooi beeld ook.
Dat was afgelopen dinsdag, toen we bij het krieken van de dag IJmuiden aanliepen. Een etmaal eerder waren we uit Shotley vertrokken, een jachthaventje tegenover Harwich waar de rivieren Stour en Orwell samenvloeien. Het voor ons doen vroege tijdstip van vertrek werd afgedwongen door het getij: we wilden graag met de ebstroom de rivier af en de Shipwash ronden. De Shipwash is een grote zandbank voor de Engelse oostkust. Nadat we eenmaal de Shipwash noordboei hadden gerond, konden we een wat meer oostelijke koers gaan zeilen, richting IJmuiden.
Dat eerdere bezoek moet meer dan 25 jaar geleden zijn geweest, tijdens één van onze eerste zeiltochten naar Engeland met ons Waarschip Halftonner Razende Bol. We hadden goede herinneringen aan dit sympathieke en zeker ook beschutte jachthaventje. Vandaar dat we het uitkozen om voor storm Lilian te schuilen.
Maar we hadden ook nog een andere mooie herinnering. Tijdens dat eerdere bezoek maakten we een klein ommetje waarbij we rond lunchtijd toevallig uitkwamen bij de Ship Inn; een mooie oude pub waar het goed toeven bleek. Ditmaal maakten we - nadat de storm was uitgeraasd - een langere wandeling, maar wel zo dat we rond lunchtijd weer bij de Ship Inn uitkwamen. En daar leek het alsof de tijd had stilgestaan.
