Je zou denken dat de blanke top der duinen het Nederlandse equivalent is voor de veel bezongen White Cliffs of Dover: voor Britten hét symbool voor thuiskomen. Maar helaas, niets is minder waar.
Met het passeren van de nul-meridiaan, eergisteren onderweg van Portsmouth naar Dover, zijn we weer op het oostelijk halfrond beland. We noteren onze posities weer met een oosterlengte in het logboek terwijl we terugzeilen naar waar we onze trip begonnen: terug bij af.
We liggen inmiddels in de mooie en beschutte Studland bay. Daar liggen we niet achter ons anker maar aan een mooring (meerboei). En dat is niet zo maar een mooring.
