vrijdag 4 januari 2008

Zeilen naar de Faeroer

It is quite likely that landfall will be made in poor visibility and bad weather, zo waarschuwt de pilot over de navigatie naar de Faeroer. De reputatie van deze eilandengroep in de noordelijke Atlantische oceaan is geen beste. We besloten er toch naar toe te zeilen en ontdekten een bijzonder indrukwekkende wereld. Maar ook een onherbergzame.
De eilanden rijzen als bizar gevormde, groene puisten bijna loodrecht uit de oceaan omhoog. Daartussen smalle fjorden, waar het getij vervaarlijk doorheen kolkt. Ongenaakbaar, dat is het het woord dat opkomt als je de eilanden ziet. Het is een leeg land. Hier en daar ligt een dorpje op een wat vlakker stuk aan een fjord. Direct daarachter gaat het loodrecht omhoog, het binnenland in, dat onvoorstelbaar leeg is.
Het landschap verandert doorlopend van kleur.
Als de zon door het wolkendek breekt, hullen de eilanden zich in een fel, bijna lichtgevend, groen. Maar als de wolken laag over de bergtoppen kolken, verandert dat in een donker, zwaarmoedig groen - gereformeerd als de Faringers zelf. In zijn Noord van de Zee schrijft zeilreisboekenschrijver Eerde Beulakker: Op de Faeroer regent het niet. Het sproeit er. Tweehonderdtachtig dagen van het jaar strijken gordijnen waterdruppels onder een regenboog tussen de machtige bergen door over het oceaanoppervlak. In volkomen stilte, soms een schreeuw van een meeuw. Die stilte is er overigens niet altijd, want het kan er ook behoorlijk stormen, zo hebben we gemerkt. De Faeroer bestaan uit 18 eilanden. Ze maken deel uit van Denemarken, maar kennen een grote mate van onafhankelijkheid. De eilandengroep verschijnt onder nogal verschillende namen op kaarten. De Engelstalige pilot heeft het over de Faroe islands, in Nederlandse atlassen heet het Faeroer eilanden. Maar de enige juiste schrijfwijze is natuurlijk die van de Faringers zelf: Føroyar.


Noordzee in nood

In 2005 zeilden we voor het eerst naar de Shetlandeilanden en lieten ons er overdonderen door de vogelrijkdom. Door de honderden broedende papagaaiduikers, alken en zeekoeten op de hoge kliffen van Fair Isle, Mainland en Unst. Maar ook door de kleine jagers die met hun duikvlucht aanvallen ons uit de buurt van hun nesten hielden tijdens onze wandelingen. En door de zenuwachtige grote jagers in Hermaness op het noordelijke Unst. Maar schijn bedriegt.
We schreven over de veranderingen in de Noordzee in de Waterkampioen van mei 2007.
Naar het verhaal ...


Proeven aan de oceaan: zeilen naar de Azoren

In 2004 proefden we voor het eerst aan de oceaan. We staken vanuit het Zuid-Engelse Falmouth over naar de Azoren en waren 11 dagen onderweg om de 1200 zeemijlen te overbruggen. 'Heen en weer geslingerd tussen twijfel en zelfvertrouwen' was de treffende samenvatting van onze ervaringen door de redactie van Zeilen. Het verhaal dat we voor hen schreven verscheen in de Zeilen van december 2005.
Naar het verhaal ... 


Achter de mist liggen de Orkney's

Het was nog met ons Waarschip Halftonner "Razende Bol" dat we onze eerste wat langere zeilreis maakten: naar de Orkney eilanden. Het was ook tijdens deze reis dat we hopeloos verliefd werden op het noorden. We schreven erover in de Zeilen van juni 2000.
Naar het verhaal ...


(b)Logboek Azoren

"Jullie laten toch wel wat van je horen?" Pas toen we beloofd hadden dat te zullen doen lieten vrienden en familie ons aan het begin van de zomer van 2004 losgooien om naar de Azoren te zeilen. We hielden woord en lieten regelmatig van ons horen op ons kersverse weblog. Na afloop van de reis hebben we de blogjes gebundeld tot een (b)logboek (pdf-bestand).